Ja i Ana

Tak naprawdę zaczęłam odchudzać się dwa lata temu (2010r), miałam małe pojęcie o co chodzi, nie wiedziałam co mogę jeść, ile dana rzecz ma kcal. Nie wyglądałam źle, ważyłam ok. 45kg przy wzroście 152, czyli norma. Jednak postanowiłam coś z tym zrobić, przeglądałam z koleżanką z klasy różne thinspiracje, komentowałyśmy każdą dziewczynę, która obok nas przechodziła, tak jest też do dziś. Moja najmniejsza waga wyniosła 37kg w marcu 2012r. Chorowałam na anemię i zaburzenia odżywania, waga leciała z dnia na dzień. Trudno było żeby w domu nikt się nie zorientował, w końcu schudłam 8kg. Często pojawiały się dogryzki ze strony ojca i macochy, że jestem gruba i mam zrzucić jeszcze parę kilo, nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo mnie to motywowało. Sprawa stała się poważniejsza, gdy na wypadzie z ciocią do fryzjera zaczęła temat mojego wyglądu, pytania ile ważę, ile jem, nie były zbyt miłe, obiecywała, że zawiezie mnie do lekarza, na badania krwi i do szpitala. "Jesteś anorektyczką". To miłe, że się troszczy, ale Ona nic nie rozumie. Wystraszyłam się, że faktyczne tak zrobi, bo wiem, że jest do takich rzeczy zdolna, zaczęłam zmuszać się do jedzenia, wrócił mi okres, gdy waga podskoczyła. Od razu zauważyłam poprawę samopoczucia, nie miałam problemów z odpoczynkiem i spaniem. Koncentracja też się poprawiła, nie myślałam w szkole jak wymigać się z obiadu, czy coś tego dnia zjem. Jedynie dalej obsesyjnie liczyłam kalorię. Tak się to ciągło do tegorocznych wakacji, w które planowałam znów głodówki, jednak nie wyszło tak jak chciałam, to było zbyt trudne, po takim czasie przerwy znów ograniczyć się do 100 kcal dziennie. Poległam. Na początku września zaczęłam A6W, skończyłam niestety na 23 dniu, ból kręgosłupa nie pozwolił mi dalej ćwiczyć, znów wszystkie plany szlag trafił, przestałam jeść regularne, zaczęło się wyrzucanie jedzenia, rezygnowanie z kolacji. Dalej nie potrafię zmotywować się do głodówki, chudnę dzięki narkotykom chociaż i tak to nie jest to co bym chciała, gdy je odstawiam na jakiś czas waga znów powraca i wyrzuty sumienia.
W listopadzie 2012r, znów ciocia zaczęła swoją mowę na mój temat; "schudłaś strasznie z buzi, spodnie na Ciebie wiszą, wszystko na Ciebie wisi !", gdzie babcia dodała "kobieto, Ona się zbyt szybko odchudza, pije tylko jakieś ziółka po jedzeniu (chodzi o senes), ale ja już w to nie wnikam, nie chcę mieć z nią problemów." Wszyscy się do mnie przypierdolili, nawet dziadek. To okropne. Dobrze, że nie słyszą jak czasem kilka razy dziennie rzygam, to by była już totalna jazda. :D
Mam nadzieję, że w końcu zmotywuję się do głodówki, nie przepadam za senesem i rzyganiem, zawsze byłam temu przeciwna, ale jestem w takim stanie, że posunę się do wszystkiego. Chyba powoli przekraczam granicę pomiędzy skinny/ana. Cholera.

Gruba ja ! ;3 W sumie zdjęcia stare. 1 - waga 43 kg. 2 - 39 kg.