Dzień 1840.

Uświadomiłam sobie parę rzeczy. Kocham Matysia tak bardzo, że dałabym wszystko dla jego szczęścia. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś mu się stało. Jest dla mnie wszystkim. Nie mam nikogo prócz niego. To moje Słoneczko. Wszystko co złe jest błahostką gdy mnie wspiera. Czuję się szczęśliwa przy jego boku. Nie jesteśmy idealną parą ale nie chcę niczego więcej.
Mam nadzieję, że stworzymy kiedyś wspaniałą rodzinę, choć bardzo się tego boję.

Nie jest super. Ciągle spotykamy się z problemami, ja szukam pracy. Jest mi strasznie głupio, że On pracuje na mnie, na moje studia i wydatki; od czterech lat. Marzę, by dać mu coś co wynagrodziłoby całe poświęcenie.. Jest cudowny. Oboje mamy wiele wad, nie dajemy sobie tego czego pragniemy, ale mimo wszystko się kochamy. Mam nadzieję.

Odbiegając od tematu. 13 grudnia będzie rozprawa o Agniesię, wiem że na pewno do nas wróci. O to się nie martwię. Jesteśmy postawieni w gorszej sytuacji, musimy wynająć osobne mieszkanie, by Bubu miała swój pokoik, ale najważniejsze jest jej dobro. Nawet gdybym miała wrócić do Zamarsk, a Matyś do Ukrainy. Jest to moja siostra, która wypełnia mnie ogromną miłością.

Na studiach też daję sobie radę. Pierwszy egzamin zdałam na 5, za tydzień mam następny. Poznałam już parę dziewczyn, zaczyna mi się podobać. :) Chciałabym tylko... Mieć prawdziwą przyjaciółkę. Taką najprawdziwszą z najprawdziwszych. Z którą mogłabym porozmawiać o problemach, posłuchać rad.

(Coraz bardziej boję się pisać na blogu o osobistych sprawach. Kurwa, przecież po to go założyłam.)

Często myślę o ćpaniu/jaraniu. Zamiast tego więcej piję, staję się rozgadana. Potrzebuję bliskiej osoby. Eh... Mama mówi, że jestem chora na anoreksję, robi mi śniadania, wpycha jedzenie na siłę.. Ja.. Chyba po prostu z nerwów nie potrafię jeść..

Mam 41kg, ostatnio ważyłam 43.
Potrzebuję rozmowy.