Dzień 3134.

1 czerwca miał być dniem rozpoczynającym nowy etap w moim życiu. Przygotowywałam się dwa lata zbierając informacje, ciężko pracując na dwa etaty, układałam plan, mapę, zajęłam się wszystkim sama od A do Z bym była pewna po co i gdzie jadę. Miałam sprawić najlepszy prezent od siebie dla siebie na Dzień Dziecka. O świcie powinnam stać na granicy z plecakiem i niesamowitym uczuciem, że moje marzenie w końcu przestaje być tylko pinezką na mapie, a staje się rzeczywistością. Zamiast mnie stoi tam straż graniczna. Noc spędzę w pracy, a nie w namiocie gdzieś na plaży.

Powtarzałam że pojadę choćby świat się palił i walił ale większość krajów ma zamknięte granice. Mam nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone jednak pieniądze które miałam odłożone przepadły, musiałam za coś żyć przez miesiące gdy nie miałam pracy przez pandemię. Rozważałam nawet wyjazd do Szwecji na zbieranie owoców, by się odkuć ale boję się, że nie zatrudnią mnie ponownie w mojej czeskiej firmie. Przez wszystkie obostrzenia i nieporozumienia między rządami, pracownicy transgraniczni nie są już poszukiwani. Jeśli na kolejny rok wynajmę mieszkanie muszę mieć stały dochód. Mimo to postaram się zorganizować wakacje w Polsce czy pobliskich państwach. 

Martwię się co jeszcze przyniesie ten rok. Siostry nie wiedziałam pół roku, bo rodzina zastępcza zablokowała widzenia składając wniosek o adopcję. Teściowa musiała zapłacić za pomoc "rodzinie" 46tys. euro zaciągając kredyt. Moja babcia jest bardzo słaba a przez ojca alkoholika nie mogę z nią mieszkać i zatroszczyć się o nią. Ciocia nie chce przepisać na mnie domu mimo takiej woli dziadków. Proszę tylko o to, by nie sprzedała dorobku ich życia, nie ufam już nawet najbliższym jeśli chodzi o pieniądze. 

P.S. przez kwarantannę przytyłam 4kg, jestem zapisana na boks dla początkujących i mam astygmatyzm. Noszę okulary.