Dzień 3025.

Mam problem sama ze sobą, czuję taką ogromną pustkę jakbym straciła całe swoje 'ja'. Piszę już któryś post z kolei ale nie potrafię zebrać myśli, by to wyrzucić. Wszystko jest takie chaotyczne.

Czuję się samotna. Potrzebuję sensu istnienia, zamiłowania, przekonania że jestem komuś, czy do czegoś potrzebna. Życia w społeczeństwie którego tak bardzo się boję. Nie brakuje mi niczego, nikt nie robi mi problemów, żyję spokojnie i mam wokół siebie dobrych ludzi ale nie potrafię nawiązać dłuższej czy głębszej znajomości. Miałam okazję ale wstydzę się, nie wiem o czym rozmawiać, by nie zrobić z siebie idiotki. Kompleksy, poczucie beznadziejności i depresja. Żałuję, że nie poddałam się leczeniu po ostatniej próbie samobójczej. Teraz nie mam odwagi, myślę że jest wszystko w porządku i tylko czasem łapię takiego doła. Najgorsze, że nie potrafię wtedy opisać co się ze mną dzieje, jestem bezsilna i na skraju załamania. Dobija mnie wszystko, płaczę nawet przez niepozałatwiane sprawy, bo zwlekam, bo nerwy, bo zawsze coś.

Wkurwia mnie też bezczynne siedzenie w domu. Z osoby ambitnej zrobiłam się piwniczakiem. Uświadomiłam sobie ile lat zmarnowałam, znajomi skończyli studia, niektórzy założyli rodzinę, mają różne osiągnięcia. A ja wciąż się czuję jak nastolatka przed wyborem szkoły średniej, bo 'nie wiem co robić w życiu'.
Prawdą jest, że od połowy ubiegłego roku baardzo dużo jarałam i długi czas bez przerwy wprowadza mnie w gorsze samopoczucie, po części przez to przestałam chodzić na siłownię. Cieszę się, że minął rok odkąd rzuciłam palenie papierosów i wciąż nie piję ale za to w grudniu znów wdupiałam. Nie chcę mieć już żadnej styczności z tym. W ogóle jest to temat tabu.

Chcę odzyskać zdrowie psychiczne, być szczęśliwą i cieszyć się życiem ale boję się, że bez pomocy mi się nie uda.