Dzień 286.

Przepraszam, że nie pisałam, nie miałam ochoty. Cały ten tydzień był popierdolony, chodziłam zła i smutna. Może dlatego, że brakuje mi DXMu, w końcu ciągle o nim myślałam.. Chciałam iść do apteki kupić Acodiny, ale za każdym razem, gdy koło niej przechodziłam coś mnie zatrzymywało. Nie miałam odwagi tam wejść. Mam się z tego cieszyć, czy płakać ? Nie wiem. Jestem szmatą która naprawdę nic nie wie. W sumie patrząc w przeszłość, nawet mile wspominam czasy, gdy po kilkunastu tabletkach i dwóch godzinach stawałam się psycholem/artystką/księżniczką z odchyłami. Teraz już po tej samej dawce tego nie ma, nie czuję już tej miłości do świata i ludzi. Ale jednak jest to dla mnie kilka godzin w których mogę być wolna. Trochę to głupie, z jednej strony chcę z tym na zawsze skończyć, boję się, że przerodzi się to w rutynę, a z drugiej jestem strasznie pewna siebie, mam wenę twórczą, gadam o głupotach i mi z tym naprawdę dobrze. Związek z tym panem jest popierdolony, czas w końcu wybrać tyle, że nie jest wcale łatwo gdy wpierdalam się na siłę w to co mnie niszczy. Kontynuować znajomość i kupować tabsy w sklepie ? Może zacząć znów pić, zatapiać myśli w kieliszku wódki ? Nie mając alkoholu czuję w sercu pustkę, tak samo jak z Dekstrometofranem. Wiem, że to wszystko nie ma sensu, i chciałabym skończyć z tym ponieważ ja na DXMie to nie ja, a świat jest często nierzeczywisty, jestem zwykłym tworem jakim się stałam pod jego wpływem. Podobno człowiek się potrafi zmienić, ale musi tego chcieć. To dalej nie jest takie łatwe, chcę a i tak nie potrafię. Wspomnienia rozwalają moją głowę i nie radzę sobie z niczym, uciekam do używek i żyletek, później nie śpię w nocy, bo wiele rzeczy nie daje mi spokoju. Jestem tak naprawdę zamknięta dla ludzi, boję się ich, chciałabym gdzieś wyjechać, w jakąś dziurę, nieważne gdzie. Nie chcę się znów czuć tego potwornego strachu, że mogę zostać zraniona, niezrozumiana. Umrę z braku miłości, moja dusza zabłądziła, uczucia wygasły, zamknęłam się w sobie i straciłam coś ważnego. Doceniajcie swoich bliskich, ja już nie mam nikogo.

Musiałam się wyżalić że nie daje sobie z tym rady.

Waga: Równe 43 kg. Tyję i chudnę, może jakaś choroba mnie bierze..