Dzień 420.

Jane Vivre - mam 152 cm wzrostu, więc 42 kg to nie jest wystarczająco mało. Racja, mam niedowagę, ale to nie znaczy, że jestem wychudzona! Popatrz na moje zdjęcia to sama zobaczysz jak wyglądam i przyznasz mi rację. Przy 37 kg miałam dalej lekko odstający brzuszek a uda dalej były zbyt wielkie. Może mam obsesję, ale cholera, wiem co widzę ja i inni.
Na pytanie czy przeraża mnie śmierć - przeraża, okropnie mnie przeraża, już nie raz zapłonęłyby znicze nade mną. A dlaczego? Próby samobójstwa, nawet ojciec chciał mi podciąć żyły, wyrzucić z szóstego piętra; miałam wypadek samochodowy. Jednak chciałabym wiedzieć co jest tam po "drugiej stronie", czy jest lepiej niż tu.
Jane, pisząc "(...)I że masz tyle kłopotów... Że tyle musisz znieść." odczułam cholerny sarkazm. Wiesz jak to zabolało? Nie, nie wiesz. Bo nawet nie raczyłaś zapewne dowiedzieć się czegoś więcej o mnie, tylko pochopnie wystawiasz opinię - naście lat, gówniara, co może wiedzieć o życiu. - Mylisz się.

Chciałabym się otrząsnąć i zacząć normalnie żyć jednak jak? Czy po latach ćpania, picia, cięcia się i głodowania można jeszcze samemu próbować z tego wyjść? Może i tak, ale Ana zbyt bardzo mną zawładnęła, jestem jej poddana, a z każdą dawką DXM'u czuję się jak w niebie, więc po co przestawać, skoro te dragi są dla mnie jak lek na całe zło, a spływająca krew uchodzi ze mnie wraz z całą agresją, którą żywię dla każdego. Przecież nienawidzę siebie, nienawidzę swojego ciała, nienawidzę większości ludzi którzy są dookoła mnie.. Nie chcę tak żyć, ale zmieniać się nie mam także dla kogo, w sumie czy mogłaby się znaleźć taka osoba, dla której wywróciłabym swoje życie o 180* ? No nie wiem, stałam się nieufna.

◦ Codziennie popełniam psychiczne samobójstwo.

◦ Każdy dzień coraz bardziej ciąży.

◦ Łzy stają się coraz boleśniejsze.

◦ Tlen każdego dnia dusi bardziej.

◦ Dla siebie już dawno nie istnieję.

◦ Szczęście nie jest możliwe.

◦ Zostało tylko samozniszczenie.

◦ Co z tego, że jeszcze tu jestem? 

Rzygam dalej.