Dzień 445. / Im screaming cant you hear me?

Jestem chora, od dwóch dni moja temperatura waha się pomiędzy 39 a 40 stopni. Umieram.
W ogóle przeczytałam kilka blogów, powspominałam, pomyślałam sobie.. I tak.. Nie wiem w sumie.. Nie wiem czego chcę.. Nawet sobie nie wyobrażacie jak bardzo chcę skończyć ze wszystkim, przez ten cały ból, mnie to ciągle zabija, zabija od środka; gdy jestem ze znajomymi, gdy rozmawiam z kimś chociażby przez tsa/skype/telefon czuję się lepiej, jakby ktoś się mną interesował, przejmował, nawet lubił.. Takie zwykłe "lubił" mnie nawet podnosi na duchu, że nie jestem taka beznadziejna, ale to nieprawda. Jestem beznadziejna tylko inni o tym nie wiedzą. Codziennie wypruwam sobie żyły żeby nie zaćpać, ale nie wiem ile bez tego wytrzymam, jest coraz trudniej, jestem czysta już tydzień, jestem nawet z siebie dumna, ale z jedzeniem.. Tragedia.
Chłopak wie. Wie o Anie. Każe mi jeść. Na razie go słucham, w sumie to raczej przez grypę, muszę mieć siłę, zwykłe przewrócenie się z boku na bok wymaga wielkiego trudu, jeśli będę się czuła lepiej dalej pociągnę głodówki, a jemu co powiem, gdy codziennie się pyta, czy jadłam, co jadłam i kiedy, będę kłamać ? Jeden związek mi się przez to rozpadł, w sumie.. Trudno. Ten też na pewno się skończy. Nic nie trwa wiecznie, nawet miłość, później to tylko przyzwyczajenie, sentyment do drugiej osoby. Nawet jeśli mają siebie dość, są razem, bo tak głupio by było po latach np. małżeństwa odejść. (Widzę to codziennie w swoim domu.)

Nie widzę w niczym nadziei. *
Najpierw jest pięknie, później się sypie.
I tak w kółko.
Z całym życiem.
I gdzie tu ten sens ?

*(Jakby nie patrzeć w M. widzę, ale niestety mamy dopiero naście lat, na takie rozmyślenia jest za wcześnie. Szczerze? Chciałabym mieć już te dwadzieścia parę wiosenek, żyć jak dorosły człowiek, bo teraz się tak nie da.. )

Edit: chciałam usunąć tą notkę i napisać coś weselszego, ale po co mam oszukiwać samą siebie?