Dzień 745. / Nowe, lepsze życie?

We wtorek 10 grudnia trafiłam do szpitala. Chciałam się zabić. 60 tabletek Bellergotu, 60 Acodinów - taka dawka wystarczyła bym trafiła na OIOM. Leżałam w śpiączce pod respiratorem 2 dni, lekarze bardzo starali się o to bym przeżyła.. Zostałam specjalnie przewieziona do najlepszego pobliskiego szpitala, gdzie leżą równie podobnie zjebane przypadki jak moje. To, że żyję jest cudem. Może jednak Bóg istnieje..

Mam przechlapane na całej linii, zawalona szkoła, zagrożenia, policja, kuratorki, leczenie.
Dostałam skierowanie na leczenie psychiatryczne, pra
wdopodobnie na oddziale zamkniętym i to jeszcze w Sosnowcu, ugh. 15 stycznia jadę na rozmowę, czy nadaję się na leczenie tam czy mogę być w domu, oby stwierdzili na moją korzyść, nie chcę zawalić tego roku szkolnego. ;x

Ogólnie historia ciekawa. Uciekłam we wtorek ze szkoły, byłam tam 4 godziny, na każdej lekcji dostałam 1dynkę, i w dodatku dowiedziałam się o zagrożeniach. Żyć nie umierać. Byłam w domu, sama, babcia była w szpitalu, reszta gdzieś się wyzbyła. W sumie dziadek siedział w swoim pokoju, ale z nim jakichś super relacji nie mam. Znalazła mnie policja i tylko mój przyjaciel, który po nich zadzwonił o wszystkim wiedział, tak to bym nie żyła..

Boję się iść po świętach do szkoły, boję się spojrzeń nauczycieli, tego jak będą mnie traktować, czy będą o coś pytać. Eh, no cóż. Warto było - tyle wam powiem, poznałam wspaniałych ludzi, którzy ogromnie mnie wspierają i mi pomagają, ten świat nie jest taki zły jak się wydaje.. Jak to napisała mi pewna nieznajoma osoba, która znalazła mój blog: najpierw trzeba zacząć dbać o siebie. - ma rację, cholerną rację. Zmieni się i nastawienie do życia, a z tym.. cała reszta.

To co mnie spotkało przez ostatnie 2 tygodnie to naprawdę długa historia, ale resztę zachowam już dla siebie.
Czuję, że się zmieniam.