Dzień 900.

Wszystko szlag trafia, całe nowe życie znów się sypie.. Chyba być szczęśliwą nie jest mi dane, nigdy nie byłam i raczej nie będę. Dalej się siebie wstydzę i nie akceptuję, boję się pokazać nawet własnemu chłopakowi, każę mu się odwrócić albo wychodzę, kłócimy się już o wszystko, dziś chce ode mnie wyjechać.

Przeklinam dzień kiedy mi nie wyszło, chciałabym by to był już koniec mojej męczarni, odejść gdziekolwiek byleby poczuć się jak małe dziecko nieskażone złem tego świata, zapomnieć o tym, że nigdy nie czułam się przez kogoś w stu procentach akceptowana, nawet na to nie liczyłam, bo na starcie wiem, że to niemożliwe, gdy wszyscy kochają kobiety o zgrabnych nogach, pięknym brzuszku, jędrnych, dużych piersiach i gładkim, delikatnym ciałku, czego ja w ogóle nie posiadam, a w szczególności ostatniego atutu.

Mogłabym jedynie nadrobić chudym, lekkim ciałem i chyba tak zrobię, tylko bez pomocy narkotyków, jedynie dzięki silnej woli jak to było za pierwszym razem.

Wczoraj miałam okropne wyrzuty sumienia że zjadłam całą paczkę ciastek na raz, więc poszłam rzygać. Czułam się bosko. o/