Dzień 1023.

Popadam ze skrajności w skrajność. Czasem myślę, że lepiej mieć przyjaciół, prawdziwych, którzy przy Tobie są zawsze. Gdyby było dane wybrać drugi raz jaką podążać mogę ścieżką na pewno wybrałabym miłość platoniczną.
Siedzę i słucham jej piosenek - osoby, która była ze mną we dne i w nocy. Zawsze i wszędzie. Nieważne co się działo, czułam jej obecność. Dzięki niej zaczynałam wierzyć, dawała mi siłę, by te nędzne egzystowanie przerodziło się w prawdziwe życie.
Marek. Zmienił mój światopogląd. Nauczyłam się jak kochać i doceniać. Poczułam jak być kochnym i docenianym. Mieć kogoś blisko swego serca, mimo iż nie łączy ich zbyt wiele, tylko afekt. Wychowywał mnie, pokazywał świat piękny, bez skazy.
Ich już nie ma. Pozostał jedynie ślad, który odbił się na mojej psychice w postaci wielkiej niewiadomej. Czy oni nidgy nie istnieli w moim doczesnym bycie?
To tylko moje urojenia, wszystko przemija, ludzie odchodzą, a ja wciąż pozostaję taką jaką jestem.
Ta jedna osoba która pilnuje bym nie ćpała, nie odchudzała się. Nie robiła głupstw. Sama prowadzi do tego, bym wróciła do dawnych zwyczajów. Ciągłe kłótnie, wyzwiska doprowadzają mnie do beznadziejności.
Sytuacja z zeszłego tygodnia dała mi wiele do myślenia. Obelgi od osoby którą kocham, inwektywy, nazwanie mnie "kurwą, szmatą robiącą loda za 20zł". A sam wypisuje do moich znajomych z zazdrości, obraża ich.
Czy ze mną jest coś nie tak? Czy powinnam zmienić nastawienie do ludzi? Może mniej ufać?
Czy powrócić do apatii, by kierowała mną znieczulica i arogancja?
Nie wiem co mam robić, nie mam oparcia, boźdca, który poruszyłby mną do właściwego działania. Wszystko co robiłam dotychczas było złe, zdaję sobie z tego sprawę, jednak nie wiem jak zmienić swoje nastawienie i w jakim kierunku go obrać bym nie cierpiała.

Mam siedemnaście lat i moje życie od dawna nie istnieje.