Dzień 1277. / Kocham Cię Bubu.

Moje życie legło w gruzach.
http://www.rybnik.com.pl/wiadomosci,rybnik-pijani-rodzice-zajmowali-sie-2-letnia-corka-razem-mieli-7-promili-,wia5-3266-27218.html 
Nie wiedziałam, że kiedyś będę zmuszona czytać o mojej matce w gazecie rybnickiej. Nie wierzę w ogóle w tą całą sytuację, całą noc przepłakałam, to wszystko jest dla mnie zbyt ciężkie.

Moja jedyna siostra, trafiła do rodziny zastępczej. Dziś z rana wykonałam setki telefonów, by dowiedzieć się gdzie przebywa, czy będę miała możliwość się z nią spotkać jak najszybciej. Jedyne co usłyszałam - tak może Pani, ale tylko w Opiece Społecznej pod nadzorem i przy nowym opiekunie. Nie mam prawa do niej zadzwonić, dowiedzieć jak się czuje, nic. Kompletnie nic. Strasznie się o nią martwię, boję się jaka jest to rodzina, czy będę mogła się z nią widywać, zabierać czasem. Kocham ją bardzo mocno, chcę by miała przy sobie kogoś bliskiego, kogo zna. Chciałam być dla niej wzorem, pomagać we wszystkim, uczyć by była mądrą i silną kobietą. Każda spędzona z nią chwila była dla mnie czymś wspaniałym, darzę ją ogromną miłością i dla jej szczęścia zrobię wszystko. Niezbyt często przyjeżdżałam, bo szkoła mi to uniemożliwiała.  Żałuję, że nie zdążyłam pokazać jej tak wielu rzeczy.

Gdybym skończyła szkołę i miała własne mieszkanie z miejsca bym starała się o prawa nad małą.. Niestety został mi jeszcze rok nauki, a z Matim bym musiała wziąć ślub cywilny. Nie chcę by wychowywali ją obcy ludzie. Mama kiedyś mi powiedziała, że jeśli wyniknie jakaś sytuacja, że zabiorą Bubu, mam ją wziąć do siebie i się nią zaopiekować.. To jest dla mnie priorytetem,  by nie miała takiego życia jak ja i żeby jej niczego w nim nie brakowało.

Mamuśka siedzi na sankcjach ze swoim facetem do wyjaśnienia sprawy. Najgorsze jest to, że nade mną ma ograniczone prawa, co znajduje się w papierkach, więc tak jakby popełniła teraz ten sam błąd z Agnieszką. To ją pogrążą, jeśli im dopierdolą wyrok na parę lat.. Nie wiem co wtedy zrobię.. Mam nadzieję, wierzę z całego serca, że tak się nie stanie. Że się z tego jakoś wybronią, że Agusia wróci do nich i się nauczą czegoś.. Eh.. Jak można doprowadzić do takiej sytuacji.. A prosiłam, mówiłam, wręcz błagałam o to, by się ogarnęli, że w końcu zabiorą im dziecko, że stanie się katastrofa.. Zostałam zbesztana za te słowa, a jednak niestety miałam rację..

Czuję się jakby odebrali cząstkę mnie, tą cząstkę, która sprawiała, że byłam szczęśliwa, gdy patrzyłam choćby na tapetę telefonu, na której widnieje.. Odliczałam dni do wyjazdu; już za tydzień miałam się z nią spotkać, pobawić, wyjść na spacer.. Porozmawiać z mamuśką o wszystkim i o niczym, jak to zawsze było, pośpiewać, powygłupiać się.. Szlag by to trafił.