Dzień 2814.

Tyle czasu minęło.. Jestem rozbita, zbyt wiele sprzecznych myśli tłucze się w mojej głowie. Ale wróć. Co się wydarzyło? Dostałam podwyżkę w pracy, spędziłam święta z siostrą, poznałam fajnych ludzi i dużo się bawiłam. Niestety moja mama bawiła się jeszcze lepiej. Do tego stopnia, że po 11nastu latach pojechała na spotkanie z ojcem. Pijana. Pod wpływem jest bardzo toksyczną osobą i doskonale potrafi się wpasować w towarzystwo. Obydwoje tak się nakręcili, że zostałam wyrzucona z jednego i drugiego domu za jakieś popierdolone ich fanaberie. Rodzicielka podrapała mi twarz i ręce. W konsekwencji straciłam pracę i tułałam się po ludziach. Chciałam uciec, pojechałam stopem do Bratysławy. Odpoczęłam i wróciłam by postawić sprawę jasno. Na dzień dobry zaatakował mnie ojciec ale obroniłam się gazem pieprzowym, zadzwoniłam na policję. Najbardziej mi szkoda babci, bardzo przeżywa wszystko, jest sama z wariatem w domu, a ja nie mogę jej pomóc. 

Przy kolejnej tułaczce przypadkiem spotkałam kolegę z licealnej ławki. Szukał współlokatora a ja mieszkania. Lepiej być nie mogło. Tak więc zamieszkałam w Cieszynie tuż przy granicy. Znalazłam bardzo lekką pracę w Czechach, poznałam kolejnych wspaniałych ludzi. Powoli wstaję na nogi, zaczynam układać swoje życie. Planuję zapisać się do szkoły medycznej na farmację. Wciąż zastanawiam się czy warto ale jeśli już jestem w Polsce chcę maksymalnie wykorzystać ten czas. I tutaj zaczynają się moje wątpliwości. Wielu namawia mnie na wyjazd za granicę, że życie tutaj się nie opłaca. I faktycznie wysłałam parę CV. Nie wiem czy za bardzo kombinuję czy nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu. Wkurwia mnie siedzenie w domu, chciałabym coś robić. Brakuje mi chyba jakiegoś wsparcia, czegoś co, by mnie popchało w jakimś konkretnym kierunku.. 

Siedem miesięcy nie palę papierosów, ograniczyłam picie alkoholu. Raz się nawdupiałam prochów i zawaliłam pracę ale trudno.